metro anekdotes

de metro is wonderlijk. ik was in deze regels een beschrijving beginnen maken van het hele systeem toen tot me doordrong dat iedereen zich wel zo ook een beeld kan vormen van 'de metro' als platoons idee. ze zijn namelijk ook in madrid, newcastle, brussel.. en op nog een heleboel andere plaatsen. in parijs neem ik m dagelijks. ik probeer de kleine verhaaltjes die er gebeuren te sparen. mijn collectie is nog niet zo uitgebreid omdat er meestal niet veel meer gebeurt dan mensen die naast elkaar zitten en naast elkaar kijken. al levert dat op zich soms al stof voor een existentiële mijmering. op zeldzamere momenten is er politie en achtervolgingen en zo. ik kan hier afleveringen neerschrijven van een reeks: 'metro-anekdotes' die dan als een rode draad doorheen het blog kan slingeren. dit was de inleiding. spoedig aflevering 1 :-)

expressions françaises utilisant des parties du corps

deel 1 : de makers van de talen frans en nederlands hadden een degelijke, letterlijke vertaalwoordenboek bij de hand.


avoir les yeux plus gros que la ventre
sauter aux yeux
mener quelqu'un par le bout du nez
faire quelque chose les doigts dans le nez
ne pas voir plus loin que le bout de son nez
entrer d'une oreille, sortir de l'autre
avoir le couteau sous la gorge
se lever du pied gauche
avoir la langue bien perdue
enlever à quelqu'un les mots de la bouche
avoir un coeur d'or
se casser les dents sur quelque chose
glacer le sang
avoir les pieds sur terre
se mordre la langue
il y a un cheveu dans la soupe
dormir sur ses deux oreilles
fourrer son nez partout

kernfusie

heel kort maar des te insisterender wil ik even het belang benadrukken van het lezen van de tekst achter deze link.
nadat ik na enkele lijnen lezen moest beslissen jonas niet kwalijk te nemen dat hij - wegens zijn afwijking niet zonder paragrafen te kunnen lezen - enige vermomde kritiek had op mijn recent blogschrijfsel, ontplooide zich daar een beetje verder een uitzonderlijk helder en waanzinnig interessant en relevant stuk over kernenergie en kernfysica. zeer aangeraden dus. klikken op bovenstaande link of op de naam 'jonas' hier een beetje meer naar rechts dan waar je ogen nu lezen, is echt een must. voor op een moment dat je wat tijd te investeren hebt.

donderdagochtend

donderdag is het vroeg dat ik les heb, en het vroegst dat ik ooit les had denk ik.
om zeven uur gaat mijn belgische gsm af, tegenwoordig in functie gedegradeerd tot ordinaire wekker. een half uur later grabbel ik soms nog gauw een stuk stokbrood mee voor in de metro, meestal is er echter geen stokbrood meer in mijn kamer om mee te grabbelen en hoop ik dat ze vandaag op tijd zullen zijn met de bevoorrading van yoghurtjes in het mini-eetwinkeltje in de universiteitsgebouwen, voor mijn eerste pauze om half tien. in de gangen van het maison belge is het stil. ik kom er zelden iemand tegen op dat uur. de guardien aan de receptie, een eerste minimale hoeveelheid menselijke interactie van de dag, 2x bonjour, met een glazen wand tussen. eenmaal in de boulevard jourdan vermenigvuldigt de menselijke bedrijvigheid zichzelf enkele honderden keren. auto's (de meeste met koplampen nog aan op het dubieuze 'is het licht of donker'-uur) schuiven er voorbij, evenveel ietwat gejaagde mensen ademen wolkjes in de koude lucht. metrostation 'cité universitaire' is goed druk. RER's komen gelukkig elke 2 à 3 minuten. de tijd die ik eventueel moet wachten kan ik efficient besteden aan het naar het voorste deel van de trein wandelen. als de RER stilstaat stap ik in, drie haltes later ofte zeveneneenhalve minuut verder stap ik uit, luxembourg. het resterende deel van het perron wandel ik verder af. de roltrappen van luxembourg zijn nog tot 25 november in herstelling. het is boeiend dagelijks het opschieten met het volledig in en uit elkaar zetten van het nieuwe gestel te kunnen waarnemen terwijl ik de trap ernaast oploop. in de centrale ondergrondse hal staan twee foto-automaatkotjes. het is nu al enkele weken dat ik er uitdrukkelijk op let, dus mijn steekproef begint een steeds grotere waarnemingsbasis en dus waarde te krijgen: 95% van de keren dat ik er passeer is er minstens eentje van bezet. twee benen onder het blauwe gordijntje, foto's laten nemen of misschien gewoon rustig een boek aan het lezen. intrigerend. als ik de deur naar de laatste roltrap -naar de open lucht- openduw, word ik bijna opgetild door een windvlaag die samen met mij door hetzelfde klapdeurgat van binnen naar buiten wil. de kracht van het verluchtingssysteem van de metro is niet te onderschatten. enkele seconden lang word ik verwarmd door deze ietwat onnatuurlijk aanvoelende wind. het blijft verrassend om per roltrap van een tijdloos verlicht metro universum in de drukte van een stadshart te arriveren. meestal is het ook even wennen aan 'he, het is al veel lichter dan daarnet. he, het is echt wel al dag' (om vijf voor acht een zwaar understatement om de bedrijvigheid aan het kruispunt van de boulevard saint michel en rue soufflot te vatten). op de eerste kruispunthoek die ik voorbij moet: mac donalds, er staat meestal nog een klein laagje water op de vloer (wat samen met zijn helverlichtheid meer dan ooit aan een aquarium doet denken) voor er geopend moet worden om acht uur. de eerste macdonaldsontbijtliefhebbers staan vaak al te wachten aan de deur. rue soufflot oversteken geeft rechts een magnifiek zicht op het pantheon, in zo een moment van opkomende zon zag ik dat het stuk achter de bovenste cirkelrij pilaartjes van lichtdoorlatend glas is. aan de overkant van het kruispunt passeer ik de quick waar de situatie hetzelfde is als twintig meter eerder maar zonder het laagje water op de vloer (quick heeft een ander schoonmaakschema dan mac-donalds). aquarium-indruk wordt er nochtans niet minder van. de boulevard saint michel volgend kom ik aan op place de la sorbonne. de sorbonne zelf die dit plein zou moeten overschaduwen staat nu wel even in de stellingen. het pleintje is desalniettemin zeer studentig, en de enkele dappere, koude trotserende, buiten op een terrasje (welliswaar onder warmtelampen) ontbijtenden voorbijwandelend, in het dunne gangetje voetpad tussen café en terrasje, met mijn boekentas over mijn schouder, geeft mij meer dan waar ook student-in-parijs-gevoel. aan de overkant van het plein: de ingang van de sorbonne. opnieuw guardiens & bonjours, tenminste op vertoon van een geldige studentenkaart. de gebouwen van de sorbonne vanbinnen zijn een beetje tegenstrijdig. de gangen zijn prachtig, blinkend stenen vloeren en trappen stralen gevestigde wijsheid uit. amphitheatre bachelard is onweerstaanbaar met zijn schilderijen op de muren boven het bord, zijn oude houten bankjes in de halve ronde en zijn impressionante professorsbureau. het plafond is tegelijk zo afschuwelijk afbladderend dat ik enkele minuten niet kan stoppen met kijken hoe verf zo veel krakken en bursten en bubbels en schilfers kan vertonen. tot acht uur, dan begint de les. économétrie. dat is iets om gedachten maar beter bij te houden.

ps

misschien dit nog even ajouteren: het gaat goed met mij! het gaat zo goed met mij dat het opnieuw gepast is als u zou denken: een beetje schandalig toch, die josefine, dat ze zo gauw zou zwichten voor verlokkingen als je m'en foutisme of toch tenminste onachtzaamheid met betrekking tot het onderhouden van contact met wat wij dachten dat haar geliefde thuisfront was, dat valt ons nu toch weer een beetje tegen van haar. opnieuw correct. maar de strijd is nog niet gestreden, binnenkort ga ik er alles aan doen om de gratie die ik vooraf onverdiend genoot, onverdiend terug te winnen. met overgave. tot dan.

geloof in de mensheid

wie dit bericht leest heeft vermoedelijk een groot geloof in de mensheid. dat er mensen bestaan die blijven terugkomen naar een weblog die zo verwaarloosd wordt als die van mij momenteel, doet gevoelens als respect en dankbaarheid om onverdiend goeds in mij opwellen. mijn geloof in de mensheid stijgt er van, in tegenstelling tot dat van de lezer, u, die zich nog maar eens teleurgesteld ziet worden na het volgen van de link waar ik op had beloofd track te houden van mijn leven in parijs. het spijt me.
nee, ja, deze weblog wordt verwaarloosd. het is gewoon een feit, ik geef het beter toe. een jammere zaak. nochtans liggen drie à vier posts in mijn hoofd te rijpen, rijpen, rijpen, rotten, tot overjaarse camembert. ik kom er niet toe ze neer te typen. een beetje schandalig denkt u, en u hebt gelijk.
desalniettemin neem ik me voor daar beterschap in te brengen. de eerste stap is achter de rug: het toegeven van de aanwezigheid van het probleem. de tweede stap volgt met het verstrijken van de tijd: een nieuwe post. van mijn kant: graag & gauw. voor dit onbehaaglijke tekortschiet-gevoel beetje bij beetje weg te werken.