het begin van het einde is: merken dat je verse producten koopt (eieren, kaas) die een verloopdatum hebben die ligt na je eigen vertrekdatum. heel vreemd is het om ergens jaloers te zijn op je eieren, die het volhouden tot 4 juli, de lucky bastards, hetgeen het idee geeft dat je eieren langer standhouden dan jezelf. fundamentele denkfout, want ondertussen zijn die eieren al lang niet meer standhoudend: ze zijn opgegeten.

vervolgens begint het een gespreksonderwerp te worden, wanneer vertrekt wie, wanneer kunnen we nog afscheidsfeestjes plannen waar iedereen bij kan zijn, welke dingen doet wie nog voor een laatste keer 'om afscheid te nemen'.

vervolgens beginnen de mensen effectief te vertrekken. auto's voor ons kasteel met open koffers waarin dozen worden gestapeld, pijnlijk beeld, zeker als het een goede bekende of een echte vriend is. bij het door de gangen lopen werkt het besef van de leegte achter de deuren van de anders altijd bewoonde kamers beklemmend. atmosphère de départ.

het lijkt of je professioneel manager moet zijn om iedereen nog te treffen voor ie vertrekt. een goed geplande agenda vol afscheids-data is noodzakelijk. ik miste er één, een braziliaans meisje. dubbel zo pijnlijk doordat recht evenredig met de afstand tussen onze landen de kans dat je elkaar nog terugziet verkleint. ik vergrootte het kansgevoel in mijn hoofd door het plan op te vatten ooit zeker naar brazilie te reizen.

afgelopen weekend werd vervolgens mijn eigen kamer leeggemaakt. gelukkig gebeurde dit in combinatie met een vader, een zus, en een heel erg fijn weekend in Parijs. het was opgewekt pakken, puzzelen, versjouwen, een uitdaging om alles in de auto te krijgen (fiets incluis) en goedgeluimdheid toen het was gelukt. maandag zwaaide ik ze uit, keerde terug naar mijn kamer, leeg op één tas na waaruit ik tot thuiskomst een week later zou leven. op mijn bed liggend met mijn ogen dicht haalde ik mijn gevulde kamer terug, overliep de boeken op mijn plank tot in het detail, de posters aan de muur en de kleerindeling van mijn kast. vervolgens deed ik mijn ogen open en weg was alles. (na dit een paar keer herhaald te hebben, steeds sneller, werd het een spelletje: ogen dicht kamer vol, ogen open kamer leeg, ogen dicht kamer vol, ogen open kamer leeg)

de behoefte om plaatsen te bezoeken in de stad 'voor een laatste keer' heb ik niet (toch beland ik in de buurten die ik het beste ken, het meeste van ben gaan houden). het voelt niet als een afscheid van de stad, ik ga nog vaak terug komen, daar bestaat een stevige zekerheid over. ook met sommige mensen was het afgelopen jaar meer een ontmoeting dan het afscheid een afscheid was. het is vooral afscheid van een periode van tijd, doorgebracht in bijzondere omstandigheden, een periode waarvan 'tijdelijkheid' zo'n essentiele karaktereigenschap was, dat het einde nu allesbehalve een verrassing is. het is ook niet dat het 'te kort' of 'te lang' was naar mijn gevoel: het was goed. en nu is het vertrekken, naar iets nieuws: leven in België in eigenlijk opnieuw nieuwe omstandigheden, ook al zijn deze (interieur) nieuwe omstandigheden anders dan de nieuwe (exterieure) omstandigheden van een jaar geleden. voornemens: de dingen die ik leerde op erasmus blijven onthouden en in praktijk brengen. te ingewikkeld om in detail uit te leggen, ik denk dat andere erasmussers wel begrijpen.

ik kijk eigenlijk niet tegen het vertrek op. het afgelopen jaar was goed, zeer goed, en nu komen de nieuwe, en die zijn om naar uit te kijken. om nog niet te spreken van de vakantie, zo dichtbij en zo . misschien kan ik er een nieuwe weblog voor maken. daar ga ik eens over denken.