dichtbij

de franse presidentsverkiezingen zijn dichtbij.
vandaag een kleine 100 meter van mijn kamer. 1 mei, ségolène royal viert feest in het stade charlety, gelegen naast de cité universitaire. ze nodigde frankrijk uit, en frankrijk kwam, gutste uit auto's, taxi's, trams en vooral uit het metrostation cité universitaire. soms denk ik dat ik graag wordt meegesleept, en de bewegende messenmassa voor de deur van ons belgisch kasteel kon tellen voor meesleepkracht. gewapend met een fototoestel ging ik mee met de flow. eerst deed het mij aan de memorial van damme denken (het stadium) vervolgens aan rock werchter (de vele soorten mensen), tenslotte besloot ik dat ik zoiets nog nooit had meegemaakt (de affiches, de stickers, de t-shirts, de vlaggen, de zeppelins, de luchtbalonnen). daarna kwam ik een polyfoon koortje tegen (ze zongen harmonisch 'ségo ségo on a besoin de toi') en daartegenover verzonk mijn initiële verbazing over hoeveel mensen zodanig goed tegen mensenmassa's konden dat ze er actief aan wensten deel te nemen in het niets.



een sticker waarop staat 'ségolène royal presque residente de la maison belge'



wat is nu weer de naam van zo'n vrachtwagen die luide dansmuziek maakt en die volgestouwd is met leuk versierde mensen die uitbundig dansen en zingen en zwaaien met politieke plakkaten waarop staat 'je vote ségolène!' ?



een glimps van de binnenkant


met zijn zeppelin



dit frietkraam had een strategische locatie uitgezocht: vlak voor het belgisch huis. belgen die de frieten getest hebben beoordeelden deze actie als 'ongepaste ambitieusheid'.



even dacht ik dat we vandaag vrij en blij over de tramsporen mochten lopen. ik was de laatste die erachter kwam dat de politeagenten dit toch maar matig apprecieerden.



affiches, t-shirts en de boodschap van stade charlety zelf, aan zijn uitgangen:
'elke uitkomst [van de verkiezingen 6 mei] is definitief [denk dus twee maal na voor je stemt]' (interpretatie jv)



en vooral: de mensen.