centre pierre mendes france, verdieping 22

ik was er in het begin van het jaar ook al eens geweest, maar ik denk dat de zaken toen allemaal zo vreemd toeschenen dat dit ene niet uit de toon viel. vandaag, vijf maand later, zijn veel vreemde dingen van het begin al helemaal gewoon geraakt.. toen mijn familie hier het afgelopen weekend was, verweten ze mij op een bepaald moment een soort van seen this done that houding. natuurlijk was dit een felle overdrijving. maar tegelijk, terwijl & hoewel een van mijn credo's is dat je nooit mag stoppen met je te verwonderen, maakt leven in de grootstad je wel gewender aan een aantal dingen. grootsheid, multiculturaliteit, armoede, keuzemogelijkheid, extremen en nog wat van die termen.

maar toen kwam er vandaag, ik werd verwonderd, was verrast. dat ging zo. ik moest opnieuw bij de erasmusverantwoordelijke van de université paris 1 UFR02 zijn voor het lijstje vakken in te dienen waar mijn keuze op was gevallen deze te volgen in het tweede semester. de administratie van de univ is gelegen in het dertiende arrondissement, een heel eind van waar de lessen doorgaan. administratiezaken in orde brengen vereist dan ook een aparte trip, die ik echter graag maak omdat het (overigens bijzonder vreemde) gebouw midden in de chinese wijk gelegen is (vast en zeker het onderwerp van een latere post).

madame pouillet heeft haar bureau op de allerhoogste, d.i. de tweeëntwintigste verdieping van dit vreemde torengebouw. omdat de toren smaller wordt naarmate ze hoger wordt, is de bovenste verdieping nog maar een klein oppervlaktetje, waar plaats is voor een zeer ruim bureau (dat van mevrouw pouillet) + een gang + een kamer met een photokopieermachine + nog een (veel kleiner) bureau van een mevrouw die bevoegd is voor het mededelen dat er geen enkele mogelijkheid is een examen uit te stellen ook al ben je ziek.

terug naar het bureau van madame pouillet. ik ben er namelijk jaloers op. twee van de vier muren zijn van bijna alleen glas, met uitzicht naar het zuiden en het oosten. vanop een tweeëntwintigste verdieping kun je al redelijk ver kijken. machtig. je kijkt vooral op industie aan de overkant van de peripherique (het centrum ligt namelijk ten noordwesten, dat is voor de ramen van de tiranmevrouw aan de overkant van de gang, hoewel ik hoop dat een andere toren haar dat uitzicht belemmert) maar rokende schoorstenen, hijskranen die boven de horizon uitsteken en daartussen een wegendoolhof met als mieren krioelende auto's, dat is ook schoon vanuit de lucht.

hetgeen me eigenlijk werkelijk verwonderde, intrigeerde en deed willen dat ik er nog veel langer kon hebben staan draaien terwijl ze mijn bladje was gaan kopieren, was hoe ze de kamer had ingericht. eerst vallen de enorme stapels papier op. in de ruimte verspreid staan een vijftal tafels, op allen stapels papier zodat geen tafelblad meer zichtbaar is. ook haar bureau zelf is kunstmatig verhoogd met het materiaal 'papier' tot een 10tal centimeter boven het oorspronkelijke niveau. achter een van de tafels zat een meneer met zijn jas aan maar hij behoorde niet tot het permanente decor leidde ik af uit het feit dat mevrouw pouillet bij het buitengaan 'je reviens tout de suite monsieur' tegen hem zei. verder houdt de eigenares van impressionistische kunst. een kleurenprinter die zijn beste tijd al achter de rug had, had ooit op op tientallen A4 velletjes stukjes impressionistische schilderijen geprint, die op hun beurt her en der met iets te grote repen plakband tegen stukjes muur of kast of aan vensterbanken werden bevestigd. dit alles was al een tijdje terug gebeurd, want een paar maand geleden aanschouwde ik monets waterlelies in het geheropende musée de l'orangerie, en het blauw in het echt was niet vaal. op een tragische manier gaven de vergeelde velletjes het tegendeel van kleur aan de ruimte. tussen de impressionisten hingen (deze keer in zwart wit afgeprinte) foto's waar mensen hun gevulde glazen iets te hoog dan natuurlijk in de lucht hielden, en iets te lang in de camera hadden moeten lachen alvorens die dan eindelijk was afgegaan.

toen was mevrouw terug en waar ik voor gekomen was gedaan en geboden de beleefdheidsconventies mijn indiscreet onderzoek van de ruimte stop te zetten, haar te danken en het bureau te verlaten, het was eigenlijk ook al sluitingstijd voorbij.

jammer. dit bureau was, net als de eigenares ervan, prachtig onconventioneel.