deux semaines

het zijn de laatste dagen voor de lessen beginnen. afgelopen week en een half had ik het comfortabele leventje van twee vrijblijvende uurtjes franse les per dag, voor de rest enkele administratieve verplichtingen maar vooral veel tijd, voor alles. in die tijd ben ik getransformeerd tot een 'operating unit' , of zo voelt het toch. mijn kamertje is een uitvalsbasis waar de informatie zich verzamelt en de beperkte vloeroppervlakte tussen mijn bed en bureau inpalmt onder verscheidene vormen. grote kaart, stapeltje boeken, enveloppen met blaadjes met gekkigheidjes. afgelopen week botste ik op die manier tegen een aantal ijsbergtoppen, die ik in de loop van het jaar dieper hoop te kunnen onderzoeken. één waanzinnige ontdekking alvast voor op dit blog: via virtuele kronkelwegen vond ik www.bookcrossing.com, de site van 'the world's biggest free book club', dewelke een vrij actieve operating basis heeft in het parijse. het principe bookcrossing wordt in de oxford english dictionary als volgt gedefinieerd: bookcrossing n. the practice of leaving a book in a public place to be picked up and read by others, who then do likewise.
enerzijds zijn er de toevallige vinders, die het concept van bookcrossing uitgelegd krijgen op de eerste bladzijde van het boek dat ze dan net gevonden hebben (op de stoel naast hen in de metro, in een struik in het park); anderzijds bestaan er ook zoektocht liefhebbers, die dan al dan niet in vage bewoordingen op de site vertellen waar ze welk boek hebben achtergelaten, waarna het zoeken door de actieve sitebezoekers kan beginnen. na even surfen vond ik de parijse zoektips, er had net iemand een aantal boeken achtergelaten in het veertiende arrondissement (tevens 'mijn' arrondissement) op het cimetière de montparnasse. als tip bijvoorbeeld deze foto:

zo kwam het dat ik de volgende dag montparnasse bezocht en dat was -bijzonder- mooi.. het boek lag er helaas niet meer :-)

verder merk je ook wel dat het academiejaar zeer binnenkort begint, erasmusstudenten duiken overal op (vrij letterlijk); het maison belge begint voller te lopen, gemeenschappelijke activiteiten worden op touw gezet. vanaf hier oogt het jaar veelbelovend.

naief

een week verblijven in parijs en ik voel me al een heel stuk wijzer en wereldser. welk naïef meisje kwam hier zeven dagen geleden aan en verwachtte een leien dakje waar ze af kon glijden waarbij de voornaamste taak onderwijl was: een beetje links en rechts kijken, genieten van de ervaring, en veel onthouden voor de toekomst zodat ik later tenminste weemoedig herinneringen kon opvissen aan deze heerlijke tijd hier. hah :-)

in deze paragraaf volgt echter geen slechts nieuws over afzien en desillusies of zo, maar juist wat dingetjes waar ik nu meewarig glimlachend mijn hoofd bij schud en blij ben dat het een week verder is. toen ik maandag voor het eerst de stad introk, gewapend met een toeristenkaartje en een post-itblokje met neergekrabbelde coördinaten van univ-bureatjes uit de informatiefolder en -mail, dacht ik werkelijk dat ik me gewoon even moest gaan aanmelden voordat ik alles zou krijgen te horen over waar, wie, hoe en wanneer. hélas. bij de bevestiging van mijn inschrijving op het eerste post-it-adres kreeg ik te horen dat ik niet op de lijst stond voor de door de unief ingerichte erasmus français-langue-étrangère cursus waarvoor ik speciaal twee weken vroeger dan de start van het academiejaar richting parijs was getrokken. eenmaal buiten overwoog ik elke optie uit het spectrum van mogelijkheden hoe ik de komende twee weken die zich als een eindeloze leegte voor mij uit strekten zou doorkomen. allen situeerden zich zo ongeveer tussen de uitersten: neem de eerste tgv terug naar huis / spring in de seine. ik koos uiteindelijk voor het koppige 'vind de locatie en uur van de cursus waarin je niet bent toegelaten', en hield drie dagen vast. niet eens zozeer uit verbetenheid, eerder uit een soort schouderophalend ikhebanderstochnietstedoen-gevoel. tot woensdagnamiddag 17uur verkende ik parijs via post-it adressen. ik kwam in faculteiten en campussen verspreid over ettelijke tientallen vierkante kilometers. deze tripjes verliepen volgens een vast stramien. eerste strandmogelijkheid was de meest logische: ik was compleet verdwaald in de gangen of straten, miswisselde namen van campussen, nam verkeerde trappen, ontcijferde (soms mijn eigen) geschrift verkeerd. tweede strandmogelijkheid was als er niemand aanwezig bleek in het bureautje dat ik dan de minuut ervoor met een golf van triomf had gevonden. derde strandmogelijkheid was dat ik door de aanwezige persoon werd doorverwezen (vaak voor redelijk klinkende redenen) naar ergens anders, waarna het stramien herbegon. dit alles aan een comfortabel tempo (waarbij ik het links en rechts kijken zeker niet vergat, al was het dan niet tijdens de rit van het leien dakje), optimaal gebruik makend van het openbaar vervoer (waarover ooit zeker nog eens een lofzang op dit blog), en met regelmatige pauzes in jardin de luxembourg of op de trappen van het panthéon (steeds onder een heerlijke septemberzon): het waren geen slechte dagen.

oja, ik vond uiteindelijk de les, en de leraar had er geen enkel probleem mee dat ik aansloot. toen de les begon met wat grammatica-oefeningetjes, was de voldoening gelijkaardig aan die van het vinden van een grote schatkist lollies op het einde van een opgezette zoektocht.

oja2, de lessen, waarvan ik er ondertussen drie volgde, bleven licht geweldig, zeker toen we tussen de grammatica en de economische vocabulaire even overschakelden op franse poëzie.

oja3, ik ben ook gestopt met het naïeve plan de leuke boekenwinkeltjes aan te duiden op mijn kaart (opgegeven toen ik er vijf vond binnen het kwartier en mijn kaart daar ondertussen een zwarte vlek van kruisjes vertoonde) en het plan de metro-lijnen vanbuiten te leren (in de plaats heb ik me nog een gedetailleerdere openbaarvervoerskaart aangeschaft).


beter uitgerust dan ooit voel ik me. voorlopig kan ik weer overal tegen aan.

CIUP

in het lang: la Cité Internationale Universitaire de Paris
is om onder de indruk² van te zijn. deze mini-wereld benadert een hedendaags Utopia. een 39-tal grote herenhuizen her en der in een groen park herbergen samen ongeveer 5000 internationale studenten. in een half uurtje ben je over het domein gewandeld, en heb je tegelijkertijd een architecturaal & teletijdmachinaal wereldtripje gemaakt. het zuid-oost-aziatische huis behoort tot mijn favorieten met frivole tempelachtige versieringetjes aan de dakranden. ik was ook onder de indruk van de entree van wat denk ik het marokaans huis was: heerlijk tegelwerk.. en het huis destijds gebouwd voor studenten van de franse kolonies in afrika is bestwel lelijk maar heeft gebeeldhouwde leeuwen langs de trappen naar de ingangspoort en dat is dan natuurlijk onweerstaanbaar. het monumentaalst was een rijzige romeinse tempel waarin naar het schijnt geneeskundestudenten en -onderzoekers resideren. nederland en zwitserland gooiden het over een andere boeg en gaven namen als respectievelijk willem marinus dudok en le corbusier carte blanche. maar ok. genoeg over architectuur. een cité stelt natuurlijk niet veel voor zonder zwembad, theater, talencentrum, enkele restaurants, bank- en postkantoor, huisorkest en sportstadium. die zijn dan ook gelukkig allemaal aanwezig. Alle nationaliteiten beoefenen ook de sport 'joggen doorheen het park', hetgeen zelfs op mij bijna aanstekelijk werkt. maar als het dan toch over een persoonlijkuitdagingsdoel gaat, kies ik toch liever in zoveel mogelijk bibliotheken binnendringen (en de tel bijhouden). + ergens een bespeelbare piano vinden.
to be continued, dus..

zie-

zo. 10 dagen voor vertrek, en de weblog is aangemaakt. bij de settings kon ik tijd en taal alvast op respectievelijk 'Europe/Paris' en 'French/France' instellen. voelt meteen als twee stappen dichterbij. perspectievelijk: van de kriekerijstraat 15 naar boulevard jourdan 9A is nog 293,75 km te gaan, zegt mappy.


desalniettemin: tot dra, daar.