naief

een week verblijven in parijs en ik voel me al een heel stuk wijzer en wereldser. welk naïef meisje kwam hier zeven dagen geleden aan en verwachtte een leien dakje waar ze af kon glijden waarbij de voornaamste taak onderwijl was: een beetje links en rechts kijken, genieten van de ervaring, en veel onthouden voor de toekomst zodat ik later tenminste weemoedig herinneringen kon opvissen aan deze heerlijke tijd hier. hah :-)

in deze paragraaf volgt echter geen slechts nieuws over afzien en desillusies of zo, maar juist wat dingetjes waar ik nu meewarig glimlachend mijn hoofd bij schud en blij ben dat het een week verder is. toen ik maandag voor het eerst de stad introk, gewapend met een toeristenkaartje en een post-itblokje met neergekrabbelde coördinaten van univ-bureatjes uit de informatiefolder en -mail, dacht ik werkelijk dat ik me gewoon even moest gaan aanmelden voordat ik alles zou krijgen te horen over waar, wie, hoe en wanneer. hélas. bij de bevestiging van mijn inschrijving op het eerste post-it-adres kreeg ik te horen dat ik niet op de lijst stond voor de door de unief ingerichte erasmus français-langue-étrangère cursus waarvoor ik speciaal twee weken vroeger dan de start van het academiejaar richting parijs was getrokken. eenmaal buiten overwoog ik elke optie uit het spectrum van mogelijkheden hoe ik de komende twee weken die zich als een eindeloze leegte voor mij uit strekten zou doorkomen. allen situeerden zich zo ongeveer tussen de uitersten: neem de eerste tgv terug naar huis / spring in de seine. ik koos uiteindelijk voor het koppige 'vind de locatie en uur van de cursus waarin je niet bent toegelaten', en hield drie dagen vast. niet eens zozeer uit verbetenheid, eerder uit een soort schouderophalend ikhebanderstochnietstedoen-gevoel. tot woensdagnamiddag 17uur verkende ik parijs via post-it adressen. ik kwam in faculteiten en campussen verspreid over ettelijke tientallen vierkante kilometers. deze tripjes verliepen volgens een vast stramien. eerste strandmogelijkheid was de meest logische: ik was compleet verdwaald in de gangen of straten, miswisselde namen van campussen, nam verkeerde trappen, ontcijferde (soms mijn eigen) geschrift verkeerd. tweede strandmogelijkheid was als er niemand aanwezig bleek in het bureautje dat ik dan de minuut ervoor met een golf van triomf had gevonden. derde strandmogelijkheid was dat ik door de aanwezige persoon werd doorverwezen (vaak voor redelijk klinkende redenen) naar ergens anders, waarna het stramien herbegon. dit alles aan een comfortabel tempo (waarbij ik het links en rechts kijken zeker niet vergat, al was het dan niet tijdens de rit van het leien dakje), optimaal gebruik makend van het openbaar vervoer (waarover ooit zeker nog eens een lofzang op dit blog), en met regelmatige pauzes in jardin de luxembourg of op de trappen van het panthéon (steeds onder een heerlijke septemberzon): het waren geen slechte dagen.

oja, ik vond uiteindelijk de les, en de leraar had er geen enkel probleem mee dat ik aansloot. toen de les begon met wat grammatica-oefeningetjes, was de voldoening gelijkaardig aan die van het vinden van een grote schatkist lollies op het einde van een opgezette zoektocht.

oja2, de lessen, waarvan ik er ondertussen drie volgde, bleven licht geweldig, zeker toen we tussen de grammatica en de economische vocabulaire even overschakelden op franse poëzie.

oja3, ik ben ook gestopt met het naïeve plan de leuke boekenwinkeltjes aan te duiden op mijn kaart (opgegeven toen ik er vijf vond binnen het kwartier en mijn kaart daar ondertussen een zwarte vlek van kruisjes vertoonde) en het plan de metro-lijnen vanbuiten te leren (in de plaats heb ik me nog een gedetailleerdere openbaarvervoerskaart aangeschaft).


beter uitgerust dan ooit voel ik me. voorlopig kan ik weer overal tegen aan.