over examens, soaps en andere spannende dingen

de voorbereiding naar de examens toe is niet altijd even boeiend. ik draaide mijn bureau voor het raam en het uitzicht werd mijn compagnie tijdens momenten van reflexie over de tot mij genomen leerstof (lees: momenten van wegdromen over de wereld buiten de leerstof, een wereld die plotseling zo intens veel interessanter werd dan de wereld binnen de leerstof). het uitzicht uit mijn raam, is ongeveer zo:

met het raam dicht

met het raam open


mijn vensterraam vormt een kader die een deeltje van de wereld toont, zoals een televisie een kader vormt waarin veel verschillende deeltjes van de wereld kunnen worden getoond. zo vaak keek ik uit mijn vensterraam, dat het een beetje als mijn eigen soapserie werd. een soapserie zonder verhaallijn, dat wel, zonder veel actie, zonder dialogen (en indien de impressie van dialoog bestond, was het onverstaanbaar), maar dat hinderde niet: mijn soap respecteerde de alledaagse gebeurtenissen in het leven van de mensen: rustig nadenkend wandelen of sjouwen met kilo's boodschappen in dunne plastieken zakjes, dat waren de principiële onderwerpen, dus voor herkenbaarheid moest mijn soap niet onderdoen. het decor veranderde ook niet zo veel, maar dat hoeft ook niet. Friends (mijn tweede favoriete soapserie) heeft zich 10 jaar in dezelfde drie decors afgespeeld. ik werd gewend aan het decor en apprecieere het. wanneer ik af en toe zelf het straatje door ging, voelde de verandering van perspectief wel vreemd aan. ik kreeg een impressie van hoe het zou zijn om die ene, nooit in beeld gebrachte kant van Monica & Rachels appartement te zien te krijgen: desoriënterend.

in sommige omstandigheden (cf. cité hollywood) is het uitzicht uit mijn raam specialer dan in andere omstandigheden. vanaf vrijdag had ik het geluk om mijn uitzicht weer (relatief) spectaculair veranderd te zien: er werden hekjes geplaatst rondom de tuin van het collège franco britannique (onze overbuur), een engelse telefooncel in de voortuin geplant, een rode 'royal british mail' postbus (zonder achterzijde) naast de trap, en houten bankjes in de tuin. excitement maakte zich van mij meester. hoe zou het aflopen met deze nieuwelingen in mijn decor?? het hele weekend was ik in de ban van deze engelse immigranten. zaterdagnacht werd ik om vijf uur gewekt door een geluid dat leek op een stem door een megafoon. ik was meteen klaarwakker, YES dacht ik, nachtopnames. ik kroop naar de overkant van mijn bed, opende het raam en tuurde in het donker. daar stond een politiewagen waarop 'attention chien méchant' te lezen stond (misschien verzin ik de méchant, het was tenslotte midden in de nacht ik herinner me niet zo helder meer) en een man in de wintervariant van het politieuniform liep rondjes rond de auto. bizarre situatie eigenlijk ook, maar er was geen hond, noch camera's of geluidsmannen te bespeuren, dus mijn interesse bekoelde snel en ik sliep verder.

toen werd het maandag. vroeg in de ochtend stond ik op om examen te gaan afleggen. de cité was nog rustig en kalm. toen ik smiddags terugkwam, kon de ontstelling niet groter zijn: ik zag net antieke legerwagens door de poort naar buiten rijden, en een geluidsman was zijn spullen aan het inpakken toen ik onderstaande foto nam. het was een historische film geweest (zo worden er wel meer gedraaid in parijs, onlangs nog verklaarde dat waarom er twintig hakenkruisvlaggen langs de rue rivoli hingen: toen we dichterbij kwamen kregen we ook de filmcamera's, soldaten en divers oorloggerelateerd rollend materieel in het oog). dat het collège franco britannique professioneel was getransformeerd in the Royal Academy of Londen, was wel mooi om te zien. maar de eigenlijke boodschap van deze post is, de waarheid die de echte waarheid is: examens zijn NIET LEUK want ze gooien altijd roet in het eten!

dichtbij

de franse presidentsverkiezingen zijn dichtbij.
vandaag een kleine 100 meter van mijn kamer. 1 mei, ségolène royal viert feest in het stade charlety, gelegen naast de cité universitaire. ze nodigde frankrijk uit, en frankrijk kwam, gutste uit auto's, taxi's, trams en vooral uit het metrostation cité universitaire. soms denk ik dat ik graag wordt meegesleept, en de bewegende messenmassa voor de deur van ons belgisch kasteel kon tellen voor meesleepkracht. gewapend met een fototoestel ging ik mee met de flow. eerst deed het mij aan de memorial van damme denken (het stadium) vervolgens aan rock werchter (de vele soorten mensen), tenslotte besloot ik dat ik zoiets nog nooit had meegemaakt (de affiches, de stickers, de t-shirts, de vlaggen, de zeppelins, de luchtbalonnen). daarna kwam ik een polyfoon koortje tegen (ze zongen harmonisch 'ségo ségo on a besoin de toi') en daartegenover verzonk mijn initiële verbazing over hoeveel mensen zodanig goed tegen mensenmassa's konden dat ze er actief aan wensten deel te nemen in het niets.



een sticker waarop staat 'ségolène royal presque residente de la maison belge'



wat is nu weer de naam van zo'n vrachtwagen die luide dansmuziek maakt en die volgestouwd is met leuk versierde mensen die uitbundig dansen en zingen en zwaaien met politieke plakkaten waarop staat 'je vote ségolène!' ?



een glimps van de binnenkant


met zijn zeppelin



dit frietkraam had een strategische locatie uitgezocht: vlak voor het belgisch huis. belgen die de frieten getest hebben beoordeelden deze actie als 'ongepaste ambitieusheid'.



even dacht ik dat we vandaag vrij en blij over de tramsporen mochten lopen. ik was de laatste die erachter kwam dat de politeagenten dit toch maar matig apprecieerden.



affiches, t-shirts en de boodschap van stade charlety zelf, aan zijn uitgangen:
'elke uitkomst [van de verkiezingen 6 mei] is definitief [denk dus twee maal na voor je stemt]' (interpretatie jv)



en vooral: de mensen.