het begin van het einde is: merken dat je verse producten koopt (eieren, kaas) die een verloopdatum hebben die ligt na je eigen vertrekdatum. heel vreemd is het om ergens jaloers te zijn op je eieren, die het volhouden tot 4 juli, de lucky bastards, hetgeen het idee geeft dat je eieren langer standhouden dan jezelf. fundamentele denkfout, want ondertussen zijn die eieren al lang niet meer standhoudend: ze zijn opgegeten.

vervolgens begint het een gespreksonderwerp te worden, wanneer vertrekt wie, wanneer kunnen we nog afscheidsfeestjes plannen waar iedereen bij kan zijn, welke dingen doet wie nog voor een laatste keer 'om afscheid te nemen'.

vervolgens beginnen de mensen effectief te vertrekken. auto's voor ons kasteel met open koffers waarin dozen worden gestapeld, pijnlijk beeld, zeker als het een goede bekende of een echte vriend is. bij het door de gangen lopen werkt het besef van de leegte achter de deuren van de anders altijd bewoonde kamers beklemmend. atmosphère de départ.

het lijkt of je professioneel manager moet zijn om iedereen nog te treffen voor ie vertrekt. een goed geplande agenda vol afscheids-data is noodzakelijk. ik miste er één, een braziliaans meisje. dubbel zo pijnlijk doordat recht evenredig met de afstand tussen onze landen de kans dat je elkaar nog terugziet verkleint. ik vergrootte het kansgevoel in mijn hoofd door het plan op te vatten ooit zeker naar brazilie te reizen.

afgelopen weekend werd vervolgens mijn eigen kamer leeggemaakt. gelukkig gebeurde dit in combinatie met een vader, een zus, en een heel erg fijn weekend in Parijs. het was opgewekt pakken, puzzelen, versjouwen, een uitdaging om alles in de auto te krijgen (fiets incluis) en goedgeluimdheid toen het was gelukt. maandag zwaaide ik ze uit, keerde terug naar mijn kamer, leeg op één tas na waaruit ik tot thuiskomst een week later zou leven. op mijn bed liggend met mijn ogen dicht haalde ik mijn gevulde kamer terug, overliep de boeken op mijn plank tot in het detail, de posters aan de muur en de kleerindeling van mijn kast. vervolgens deed ik mijn ogen open en weg was alles. (na dit een paar keer herhaald te hebben, steeds sneller, werd het een spelletje: ogen dicht kamer vol, ogen open kamer leeg, ogen dicht kamer vol, ogen open kamer leeg)

de behoefte om plaatsen te bezoeken in de stad 'voor een laatste keer' heb ik niet (toch beland ik in de buurten die ik het beste ken, het meeste van ben gaan houden). het voelt niet als een afscheid van de stad, ik ga nog vaak terug komen, daar bestaat een stevige zekerheid over. ook met sommige mensen was het afgelopen jaar meer een ontmoeting dan het afscheid een afscheid was. het is vooral afscheid van een periode van tijd, doorgebracht in bijzondere omstandigheden, een periode waarvan 'tijdelijkheid' zo'n essentiele karaktereigenschap was, dat het einde nu allesbehalve een verrassing is. het is ook niet dat het 'te kort' of 'te lang' was naar mijn gevoel: het was goed. en nu is het vertrekken, naar iets nieuws: leven in België in eigenlijk opnieuw nieuwe omstandigheden, ook al zijn deze (interieur) nieuwe omstandigheden anders dan de nieuwe (exterieure) omstandigheden van een jaar geleden. voornemens: de dingen die ik leerde op erasmus blijven onthouden en in praktijk brengen. te ingewikkeld om in detail uit te leggen, ik denk dat andere erasmussers wel begrijpen.

ik kijk eigenlijk niet tegen het vertrek op. het afgelopen jaar was goed, zeer goed, en nu komen de nieuwe, en die zijn om naar uit te kijken. om nog niet te spreken van de vakantie, zo dichtbij en zo . misschien kan ik er een nieuwe weblog voor maken. daar ga ik eens over denken.

fransen zijn een beetje gek

zondagnamiddag, brug simone de beauvoir over de seine.

o, wacht. eerst achtergrondinformatie.
met de passerelle simone de beauvoir kreeg het boomende 13de arrondissement er in oktober 2006 een nieuwe aantrekkingspleister bij. de een ruim driehonderd meter lange voetgangersbrug verbindt de bibliothèque nationale met het parc de bercy. de passerelle is de 37ste brug over de seine op het grondgebied van parijs, wereldwijd de stad met het grootst aantal bruggen. de nieuwe brug werd ontworpen door de oostenrijkse architect dietmar feichtinger en is genoemd naar de beroemde franse feministe, schrijfster, filosofe en levensgezellin van jean-paul sartre. de constructie is opmerkelijk breed voor een voetgangersbrug, maar het stadsbestuur van parijs wou er een echte ontmoetingsplaats van maken en plant de constructie ook gebruiken voor diverse evenementen.


of nog beter, deze foto van op het fotoblog rayuelafotoblog.manrocker.com met op de achtergrond dus bibliothèque nationale françois mitterand --> zeer zeer zeer de moeite bij uw eventuele volgende city-trip naar parijs



ok. zondagmiddag dus.

een orkestje speelt op het onderste verdiep, wij lopen over hen heen en glimlachen: muziek die tussen de kieren van de planken onder je vrolijk in je oor komt gesprongen is een reden tot plezier. vreemd detail: de verzamelde mensenmassa aan de reling onder ons staan afgewend van het orkestje, ze kijken straal de andere kant op, blik op de rivier. we richten onze blik ook op de rivier en begrijpen waarom. in de verte, in het midden van de seine, vaart een boot die een grote waterstraal de hoogte inspuwd, even hoog als die in het meer van genève (bij gebrek aan foto van onze boot vliegen we even naar genève (ook een mooie stad) voor een prentje van haar fontein, zeer aan te raden voor uw eventuele volgende citytrip naar genève)

de boot komt tot vlak bij de brug gevaren en net als we denken dat het plan is om iedereen van onderuit nat te spuiten bij het varen onder passerelle simone de beauvoir (mensen beginnen al uit de weg te gaan) stopt de waterstraal én het bandje op de brug, en begint een trommelconcert vanop een andere boot, die we helemaal niet hadden zijn aankomen (we zijn zo gemakkelijk te verrassen)

(bemerk de blauw en rode pakjes van de trommelaars, de witheid van de boot, en de franse vlag voor degenen die wat meer hints nodig hebben om uitgekiendheid te bemerken en te appreciëren. en oja! nog een tip voor uw citytrip: zwemmen 'in' (beter 'op') de seine kan in het boot-zwembad op de achtergrond, men zou voor minder fan worden van het 13de)

de boot die daarop volgde bemerkten we echter gauw, deze laatste in de botenoptocht sloeg werkelijk alles. op de boot stond een tgv. werkelijk:


ok. de tgv in kwestie had recent een snelheidsrecord gehaald. (meer info www.record2007.com). maar toch. de tgv OP de seine..? wel leuk maar ook.. gek.
maar dan, fransen zijn een beetje gek.

--------------------------------------------------------------------------------

une production de "apporter l'étonnement de la singularité dans les villes par faire naviguer les bateaux les plus bizarres sur les rivières qui traversent les grandes villes"

en coopération avec

remerciements à:

(en die remerciements dan vooral aan de vier voorste meisjes en jongens die zo vriendelijk waren te begrijpen dat mijn foto veel beter zou zijn als ze op hun liefst de camera toelachten - geslaagd)

over examens, soaps en andere spannende dingen

de voorbereiding naar de examens toe is niet altijd even boeiend. ik draaide mijn bureau voor het raam en het uitzicht werd mijn compagnie tijdens momenten van reflexie over de tot mij genomen leerstof (lees: momenten van wegdromen over de wereld buiten de leerstof, een wereld die plotseling zo intens veel interessanter werd dan de wereld binnen de leerstof). het uitzicht uit mijn raam, is ongeveer zo:

met het raam dicht

met het raam open


mijn vensterraam vormt een kader die een deeltje van de wereld toont, zoals een televisie een kader vormt waarin veel verschillende deeltjes van de wereld kunnen worden getoond. zo vaak keek ik uit mijn vensterraam, dat het een beetje als mijn eigen soapserie werd. een soapserie zonder verhaallijn, dat wel, zonder veel actie, zonder dialogen (en indien de impressie van dialoog bestond, was het onverstaanbaar), maar dat hinderde niet: mijn soap respecteerde de alledaagse gebeurtenissen in het leven van de mensen: rustig nadenkend wandelen of sjouwen met kilo's boodschappen in dunne plastieken zakjes, dat waren de principiële onderwerpen, dus voor herkenbaarheid moest mijn soap niet onderdoen. het decor veranderde ook niet zo veel, maar dat hoeft ook niet. Friends (mijn tweede favoriete soapserie) heeft zich 10 jaar in dezelfde drie decors afgespeeld. ik werd gewend aan het decor en apprecieere het. wanneer ik af en toe zelf het straatje door ging, voelde de verandering van perspectief wel vreemd aan. ik kreeg een impressie van hoe het zou zijn om die ene, nooit in beeld gebrachte kant van Monica & Rachels appartement te zien te krijgen: desoriënterend.

in sommige omstandigheden (cf. cité hollywood) is het uitzicht uit mijn raam specialer dan in andere omstandigheden. vanaf vrijdag had ik het geluk om mijn uitzicht weer (relatief) spectaculair veranderd te zien: er werden hekjes geplaatst rondom de tuin van het collège franco britannique (onze overbuur), een engelse telefooncel in de voortuin geplant, een rode 'royal british mail' postbus (zonder achterzijde) naast de trap, en houten bankjes in de tuin. excitement maakte zich van mij meester. hoe zou het aflopen met deze nieuwelingen in mijn decor?? het hele weekend was ik in de ban van deze engelse immigranten. zaterdagnacht werd ik om vijf uur gewekt door een geluid dat leek op een stem door een megafoon. ik was meteen klaarwakker, YES dacht ik, nachtopnames. ik kroop naar de overkant van mijn bed, opende het raam en tuurde in het donker. daar stond een politiewagen waarop 'attention chien méchant' te lezen stond (misschien verzin ik de méchant, het was tenslotte midden in de nacht ik herinner me niet zo helder meer) en een man in de wintervariant van het politieuniform liep rondjes rond de auto. bizarre situatie eigenlijk ook, maar er was geen hond, noch camera's of geluidsmannen te bespeuren, dus mijn interesse bekoelde snel en ik sliep verder.

toen werd het maandag. vroeg in de ochtend stond ik op om examen te gaan afleggen. de cité was nog rustig en kalm. toen ik smiddags terugkwam, kon de ontstelling niet groter zijn: ik zag net antieke legerwagens door de poort naar buiten rijden, en een geluidsman was zijn spullen aan het inpakken toen ik onderstaande foto nam. het was een historische film geweest (zo worden er wel meer gedraaid in parijs, onlangs nog verklaarde dat waarom er twintig hakenkruisvlaggen langs de rue rivoli hingen: toen we dichterbij kwamen kregen we ook de filmcamera's, soldaten en divers oorloggerelateerd rollend materieel in het oog). dat het collège franco britannique professioneel was getransformeerd in the Royal Academy of Londen, was wel mooi om te zien. maar de eigenlijke boodschap van deze post is, de waarheid die de echte waarheid is: examens zijn NIET LEUK want ze gooien altijd roet in het eten!

dichtbij

de franse presidentsverkiezingen zijn dichtbij.
vandaag een kleine 100 meter van mijn kamer. 1 mei, ségolène royal viert feest in het stade charlety, gelegen naast de cité universitaire. ze nodigde frankrijk uit, en frankrijk kwam, gutste uit auto's, taxi's, trams en vooral uit het metrostation cité universitaire. soms denk ik dat ik graag wordt meegesleept, en de bewegende messenmassa voor de deur van ons belgisch kasteel kon tellen voor meesleepkracht. gewapend met een fototoestel ging ik mee met de flow. eerst deed het mij aan de memorial van damme denken (het stadium) vervolgens aan rock werchter (de vele soorten mensen), tenslotte besloot ik dat ik zoiets nog nooit had meegemaakt (de affiches, de stickers, de t-shirts, de vlaggen, de zeppelins, de luchtbalonnen). daarna kwam ik een polyfoon koortje tegen (ze zongen harmonisch 'ségo ségo on a besoin de toi') en daartegenover verzonk mijn initiële verbazing over hoeveel mensen zodanig goed tegen mensenmassa's konden dat ze er actief aan wensten deel te nemen in het niets.



een sticker waarop staat 'ségolène royal presque residente de la maison belge'



wat is nu weer de naam van zo'n vrachtwagen die luide dansmuziek maakt en die volgestouwd is met leuk versierde mensen die uitbundig dansen en zingen en zwaaien met politieke plakkaten waarop staat 'je vote ségolène!' ?



een glimps van de binnenkant


met zijn zeppelin



dit frietkraam had een strategische locatie uitgezocht: vlak voor het belgisch huis. belgen die de frieten getest hebben beoordeelden deze actie als 'ongepaste ambitieusheid'.



even dacht ik dat we vandaag vrij en blij over de tramsporen mochten lopen. ik was de laatste die erachter kwam dat de politeagenten dit toch maar matig apprecieerden.



affiches, t-shirts en de boodschap van stade charlety zelf, aan zijn uitgangen:
'elke uitkomst [van de verkiezingen 6 mei] is definitief [denk dus twee maal na voor je stemt]' (interpretatie jv)



en vooral: de mensen.

over hoe een avond in parijs zeer gents eindigde

cité hollywood

deze morgen trok ik om kwart over acht (ik moest vroeg naar de les, dit is niet mijn natuurlijke opstaanuur) de gordijnen van mijn kamertje open, en was meteen wakker toen ik plots volgend uitzicht had:



geamuseerd nam ik mijn ontbijt mee naar het raam en keek een tijdje toe. in mijn hoofd maakte ik wat vergelijkingen met zaterdag. toen waren we namelijk ook op een filmset beland. een belgisch meisje dat hier film studeert, had ons opgetrommeld voor te figureren in een film waar ze regie assistente was. een amerikaanse regisseur die 'na deze zomer echt wel gaat doorbreken' (jammer dat ik zijn naam ben vergeten anders kon ik die alvast annonceren) draaide een bizar kortfilmpje aan de bastille en had VEEL mensen nodig die over een zebrapad wilden wandelen. dat wilden wij wel, en we waren dan ook op post. zaterdag was ongeveer twintig keer minder materiaal voorhanden dan ik nu vanuit mijn vensterraam kon waarnemen. dit hier was een stuk professioneler. ik probeerde even de regisseur te herkennen maar het was niet françois ozon dus het lukte niet.



(voor échte filmkenners, je zou me helpen met ook een gokje te wagen: de man hierboven is dus de regisseur, en hieronder een stukje van de enige (half-)zichtbare acteur. wie iemand herkent, maak het bekend! mits een beetje opzoekwerk kan ik dan doelbewust gaan kijken naar de film als ie in de zalen is. de comments zijn open verklaard voor alle vormen van speculatie!)




dé grote parallel tussen zaterdag en nu was: heel veel mensen moeten heel veel wachten (terwijl de regisseur nog wat instructies geeft, terwijl iemand de motregendruppeltjes van de autovoorruit veegt, terwijl de nog wat over en weer wordt gelopen, ..) een activiteit die voor een buitenstaander als ik vaag doet denken aan tijdverspilling... nuja, ik hou van films, en dat is blijkbaar de manier om ze te maken, en mensen willen films maken, dus dat is een goede zaak.. ik vond het alleszins een zeer interessante morgen. de scene die ze aan het opnemen waren het kwartiertje dat ik toeschouwer kon zijn (daarna moest ik naar de les), duurde nog geen minuut.. hopelijk konden ze die enorme set nog gebruiken voor een andere scene. nooit zoiets gigantisch gezien (het liep nog verder door buiten de linkerkant van de bovenste foto met een eettentje en wat stoelekes). wel verrassend, zo'n set onder je raam.

centre pierre mendes france, verdieping 22

ik was er in het begin van het jaar ook al eens geweest, maar ik denk dat de zaken toen allemaal zo vreemd toeschenen dat dit ene niet uit de toon viel. vandaag, vijf maand later, zijn veel vreemde dingen van het begin al helemaal gewoon geraakt.. toen mijn familie hier het afgelopen weekend was, verweten ze mij op een bepaald moment een soort van seen this done that houding. natuurlijk was dit een felle overdrijving. maar tegelijk, terwijl & hoewel een van mijn credo's is dat je nooit mag stoppen met je te verwonderen, maakt leven in de grootstad je wel gewender aan een aantal dingen. grootsheid, multiculturaliteit, armoede, keuzemogelijkheid, extremen en nog wat van die termen.

maar toen kwam er vandaag, ik werd verwonderd, was verrast. dat ging zo. ik moest opnieuw bij de erasmusverantwoordelijke van de université paris 1 UFR02 zijn voor het lijstje vakken in te dienen waar mijn keuze op was gevallen deze te volgen in het tweede semester. de administratie van de univ is gelegen in het dertiende arrondissement, een heel eind van waar de lessen doorgaan. administratiezaken in orde brengen vereist dan ook een aparte trip, die ik echter graag maak omdat het (overigens bijzonder vreemde) gebouw midden in de chinese wijk gelegen is (vast en zeker het onderwerp van een latere post).

madame pouillet heeft haar bureau op de allerhoogste, d.i. de tweeëntwintigste verdieping van dit vreemde torengebouw. omdat de toren smaller wordt naarmate ze hoger wordt, is de bovenste verdieping nog maar een klein oppervlaktetje, waar plaats is voor een zeer ruim bureau (dat van mevrouw pouillet) + een gang + een kamer met een photokopieermachine + nog een (veel kleiner) bureau van een mevrouw die bevoegd is voor het mededelen dat er geen enkele mogelijkheid is een examen uit te stellen ook al ben je ziek.

terug naar het bureau van madame pouillet. ik ben er namelijk jaloers op. twee van de vier muren zijn van bijna alleen glas, met uitzicht naar het zuiden en het oosten. vanop een tweeëntwintigste verdieping kun je al redelijk ver kijken. machtig. je kijkt vooral op industie aan de overkant van de peripherique (het centrum ligt namelijk ten noordwesten, dat is voor de ramen van de tiranmevrouw aan de overkant van de gang, hoewel ik hoop dat een andere toren haar dat uitzicht belemmert) maar rokende schoorstenen, hijskranen die boven de horizon uitsteken en daartussen een wegendoolhof met als mieren krioelende auto's, dat is ook schoon vanuit de lucht.

hetgeen me eigenlijk werkelijk verwonderde, intrigeerde en deed willen dat ik er nog veel langer kon hebben staan draaien terwijl ze mijn bladje was gaan kopieren, was hoe ze de kamer had ingericht. eerst vallen de enorme stapels papier op. in de ruimte verspreid staan een vijftal tafels, op allen stapels papier zodat geen tafelblad meer zichtbaar is. ook haar bureau zelf is kunstmatig verhoogd met het materiaal 'papier' tot een 10tal centimeter boven het oorspronkelijke niveau. achter een van de tafels zat een meneer met zijn jas aan maar hij behoorde niet tot het permanente decor leidde ik af uit het feit dat mevrouw pouillet bij het buitengaan 'je reviens tout de suite monsieur' tegen hem zei. verder houdt de eigenares van impressionistische kunst. een kleurenprinter die zijn beste tijd al achter de rug had, had ooit op op tientallen A4 velletjes stukjes impressionistische schilderijen geprint, die op hun beurt her en der met iets te grote repen plakband tegen stukjes muur of kast of aan vensterbanken werden bevestigd. dit alles was al een tijdje terug gebeurd, want een paar maand geleden aanschouwde ik monets waterlelies in het geheropende musée de l'orangerie, en het blauw in het echt was niet vaal. op een tragische manier gaven de vergeelde velletjes het tegendeel van kleur aan de ruimte. tussen de impressionisten hingen (deze keer in zwart wit afgeprinte) foto's waar mensen hun gevulde glazen iets te hoog dan natuurlijk in de lucht hielden, en iets te lang in de camera hadden moeten lachen alvorens die dan eindelijk was afgegaan.

toen was mevrouw terug en waar ik voor gekomen was gedaan en geboden de beleefdheidsconventies mijn indiscreet onderzoek van de ruimte stop te zetten, haar te danken en het bureau te verlaten, het was eigenlijk ook al sluitingstijd voorbij.

jammer. dit bureau was, net als de eigenares ervan, prachtig onconventioneel.